ik nader het blauwe uur

een snavel die in laag water zoekt
geklots tussen blokken basalt
wind klap vlaag wiek
dat allemaal niet

geen vliegtuig, geen rijksweg in de verte
ik mag niet net doen of ik die niet hoor
dan telt het niet

geen stappen op het wachtend wad
geen laarzen die zuigen aan het zand

wat mag is
stil en klein bewegen
– een donsveer van een zilvermeeuw –
bij hooguit windkracht twee
of is zelfs dat teveel

mogen mijn slapen bonzen
mag ik ademhalen

bijna weet ik van het blauwe uur
als ik een reiger ben die nog moet zwijgen

© margriet van bebber
In: Oog in Oog, Poëziefestival Dichters in de Prinsentuin Groningen. Uitgeverij Kleine Uil 2011
terug naar overzicht >>